sweet serendipity

Serendipity o kung tawagin natin eh "tadhana". 


may kaibigan ako noon, she was one if those people who believes in fate. lagi niya akong pinag sasabihan na wag mag madali and that i should wait for love to come not the other way around. funny thing thou, she never married until now. 


kailangn pa ba natin hintayin ang lalake na para sa atin or maybe with some luck nandun lang pala siya sa tabi natin. nasaktan na ako noon, dinamdam ko yung sakit na dulot ng aking pag ka bigo. i can feel every inch of my heart break into peaces. naalala ko p noon, umakyat ako sa bundok at doon ko sinigaw yung galit ko sa mundo. di ko man ito masabi sa iba dahil di nila nararamdaman yung sakit sa puso ko.


buti nalang naka move on ako, ngunit mapag laro ang tadhana at muli akong nasaktan. simula noon, inisip ko nalang na bawat relasyon na aking pinasok ay laro lamang. ni minsan di ko ito sineryoso, at umabot na ako sa punto na kahit sarili ko ma lang ay di ko na nirespeto. 


nagalit ako sa mundo, sinbay ko ang aking puot sa ibang tao na nag mamalasakit saken. mas ginusto ko ang manahimik sa sulok, siguru nga kinarma na ako. ngunit gayun paman namulat parin ako sa katotohanan, at nalala ko na balang araw magiging masaya din ako...


balang araw.... 

-Bibinka-

"Filipino Rice Cake" 

Ang Bibinka ay gawa sa rice flour at coconut milk, maliban pa dito ay nilalagyan ito ng itlog at gatas. Sa panahon ng Pasko ito ang paboritong kainin ng mga Pinoy, especially tuwing Simbang Gabi. Ito ay isa sa mga traditional nga pagkaing Pinoy na nangalin sa mga Insik. 

-Suman at Manga-

"Filipino Rice Cake 02" 

Ang Suman ay gawa sa glutinous rice "pilit" na niluto sa coconut milk. kahit anung panahon pwede itong makain, masarap din na kapares ang hot chocolate "chokolate" at manga. Yung ama ko mas gusto niya na piniprito ito, kasi crunchy siya at mas malalasap mo yung tamis sa loob.  

~simpleng pagkaing pinoy~

I love dogs!!! kahit pa anung breed siya, basta aso my heart melts when i see them. simula pag ka bata tinuruuan na ako ng aking ama panu mag aruga sa mga aso. yung pinaka una kong aso ay isa siyang sitsu na nag ngangalang Pipoy, sumunod naman si Mikay na parehos din nga lahi. Grade 4 ako nung nirigalo sakin ng ama ko si Pipoy, isa siyang lalake at yung panaglan niya ay opposite sa panaglan ko na Pipay. 

napakarami kong masasayang alaala sa kanya, not only does he guard our home but his a very loyal dog. isang araw, nakalimutan ng kapatid ko na e-lock yung pintuan namen, dahil dun tumatahol ng malakas si Pipoy at dun lang namin nalaman na muntik na kaming mapasok ng mag nanakaw. sa tuwing uuwi ako ng gabi siya yung laging sumasalubong saken, tatahol siya ng malakas upang marinig ng kapatid ko, di na kalangan ng door bell dahil his bark is much louder. ngunit dahil rin naman sa panahon, namatay siya last year bago ako mag gradute sa college. matanda narin siya at expected na din namin na di na siya mag tatagal, ngunit kahit masakit hindi ko siya pinatulog. mas gusto ko pang makita na natural death kaysa sa gamot pa ang papatay.

smunod na aso ko ay si Mikay, she was also a puppy when she arrived. regalo siya ng brother-in-law ko, galing pa siya ng Iligan City. babae naman siya, buhay pa si Pipoy nung dumating siya. from then on they where playmates, my two best friends and my family. mahal ko silang dalawa and i was depressed when they died, especially Mikay dahil siya yung pinaka malambing. namatay siya bago kay Pipoy, heat stroke daw ang cause sabi nga vet. 

all dogs go to heaven naman diba, i know masaya na sila ngayon. 

yung aso na nasa larawan ay si Chiky, Japanese Spits siya. Christmas gift saken nga kasintahan ko. malambing din at super playful. i know that no other dog can replace Pipoy and Mikay but Chiky has her own way to make me smile. I love my dogs, and they are my family... :) 

buhay buhay...

habang nag papahinga ako sa bahay, pinapanood ko ang news sa tv. di ko akalian na my nagyari nanaman booming sa EDSA. ang casualties daw sa araw na ito ay umabot na sa lima ang namatay, malungkot itong balita para sa ating bansa. naawa ako sa mga pasahero ng bus, di nila alam na ito na pala ang huli nilang byahe sa buhay nila. 

habang tinutugis nga autoridad kung sino ang master mind sa krimen, di ko maiwasang mag isip na baka maging cold case files nanaman ang ganitong kaso. bakit ko iyon nasabi? dahil nung nakaraang taon my dalawang booming an naganap. iyon ang Valentines Day booming noong Feb. 14, 2005,at may iba pang pag bobomba nag naganap sa Central Mindanao pag katapo. doon nalaman natin kung ang Abu Sayaf nga ang nasa liko nito, pero wala din namang nangyari. enough na sa kanila na nalaman kung sino pero walang action na ginawa upang matugis ang grupo. 

ayon sa iba pang balita,tinutugis man nila kung sino ang dapat sisihin, ngunit di natin nakikita kung anu ang punot dulo nga ganitong kaharasan. bakit sa ibang bansa kahit pag plot naman lang plano nila eh agan nalalaman nga autoridad. bakit dito sa Pilipinas hihintayin pa natin my mamatay para lang tugisin ang my sala.

ayaw ko namang manisi ng ibang tao kc I have no rights to judge them, pero bakit humantong tayo sa ganitong problema. may ginagawa ba ang ating pangulo? may ginagawa ba ang mga nasa posisyon maliban lang sa pag nakaw ng pero ng bayan? may ginagawa ba kahit an hinalal nating barangay chairman kung my alam siyang krimen na nagaganap. 

ayaw kong manisi ng iba sa problema ng ating bayan, dahil tayo din naman ang may kasalanan. kinukunsinte natin ang kasalanan ng iba, di natin pinaparusahan kung sino ang may sala. 

Anu sa tingin niyo?

Simula pagka-bata akala ko ang buhay ay parang telenobela na laging may masayang wagas, ngunit ako'y nag kakamali. Di ko alam na sa pag dating nga panahon ako'y nasa tamang idad na, doon ko lang ma lalaman kung gano kahirap ang buhay sa hina-harap. 


Ipinanganak ako sa taong 1988, sa kasalukuyan ako ay 23 years old. Ka-graduate ko lang sa college, nag tapos ako ng Arkitektura. Gayun paman, kahit na my natapos man ako, napakahirap mag hanap ng trabaho kapag hindi ka pa lisensyado. Ngunit di ito hadlang sa aking mga pangarap, kahit simple lang an pananao ko sa buhay alam ko na magiging masaya ako. 


Binusog ako nga aking mga magulang sa pag-mamahal at pag-aaruga. Alam ko na kahit gano pa kahirap ang buhay, di ito rason upang manakit ka ng kapwa mo. Sa panahon natin ngayon, masakit man isipin na kahit kadugo mo siya pang papatay sayo. Kapag nabulag ka sa kayamanan at droga, ito ang punot dulo ng kasamaan kahit pa saang sulok ng mundo. 


Noon akala ko madali lang umiwas sa bisyo, ngunit ito din pala ang magiging sanhin nga pag bagsak ng ibang tao. Nasa-murang edad palang ako noon, bata pa at walang muwang. Ngunit sa pag daan ng panahon, namulat ako sa hubad na katotohanan. Di ko man inaasam, ngunit ito ang realidad ng buhay. Mapag laro ang tadhana, at tayo mismo ang may kakayahan upang ayusin ang anu mn problema na ating pinag daraanan. Nariyan an ating pamilya upang tayo ay suportahan, at ang puong my kapal. Huwag natin kalimutan na laging nariyan ang Diyos upang tayo ay gabayan. 


Pagsubok lang an lahat na ito, at alam natin na hindi tayo bibigayn nga ganitong pagsubok nga Diyos kung hindi natin ito kaya...