Serendipity o kung tawagin natin eh "tadhana".
may kaibigan ako noon, she was one if those people who believes in fate. lagi niya akong pinag sasabihan na wag mag madali and that i should wait for love to come not the other way around. funny thing thou, she never married until now.
kailangn pa ba natin hintayin ang lalake na para sa atin or maybe with some luck nandun lang pala siya sa tabi natin. nasaktan na ako noon, dinamdam ko yung sakit na dulot ng aking pag ka bigo. i can feel every inch of my heart break into peaces. naalala ko p noon, umakyat ako sa bundok at doon ko sinigaw yung galit ko sa mundo. di ko man ito masabi sa iba dahil di nila nararamdaman yung sakit sa puso ko.
buti nalang naka move on ako, ngunit mapag laro ang tadhana at muli akong nasaktan. simula noon, inisip ko nalang na bawat relasyon na aking pinasok ay laro lamang. ni minsan di ko ito sineryoso, at umabot na ako sa punto na kahit sarili ko ma lang ay di ko na nirespeto.
nagalit ako sa mundo, sinbay ko ang aking puot sa ibang tao na nag mamalasakit saken. mas ginusto ko ang manahimik sa sulok, siguru nga kinarma na ako. ngunit gayun paman namulat parin ako sa katotohanan, at nalala ko na balang araw magiging masaya din ako...
balang araw....
No comments:
Post a Comment