Simula pagka-bata akala ko ang buhay ay parang telenobela na laging may masayang wagas, ngunit ako'y nag kakamali. Di ko alam na sa pag dating nga panahon ako'y nasa tamang idad na, doon ko lang ma lalaman kung gano kahirap ang buhay sa hina-harap.
Ipinanganak ako sa taong 1988, sa kasalukuyan ako ay 23 years old. Ka-graduate ko lang sa college, nag tapos ako ng Arkitektura. Gayun paman, kahit na my natapos man ako, napakahirap mag hanap ng trabaho kapag hindi ka pa lisensyado. Ngunit di ito hadlang sa aking mga pangarap, kahit simple lang an pananao ko sa buhay alam ko na magiging masaya ako.
Binusog ako nga aking mga magulang sa pag-mamahal at pag-aaruga. Alam ko na kahit gano pa kahirap ang buhay, di ito rason upang manakit ka ng kapwa mo. Sa panahon natin ngayon, masakit man isipin na kahit kadugo mo siya pang papatay sayo. Kapag nabulag ka sa kayamanan at droga, ito ang punot dulo ng kasamaan kahit pa saang sulok ng mundo.
Noon akala ko madali lang umiwas sa bisyo, ngunit ito din pala ang magiging sanhin nga pag bagsak ng ibang tao. Nasa-murang edad palang ako noon, bata pa at walang muwang. Ngunit sa pag daan ng panahon, namulat ako sa hubad na katotohanan. Di ko man inaasam, ngunit ito ang realidad ng buhay. Mapag laro ang tadhana, at tayo mismo ang may kakayahan upang ayusin ang anu mn problema na ating pinag daraanan. Nariyan an ating pamilya upang tayo ay suportahan, at ang puong my kapal. Huwag natin kalimutan na laging nariyan ang Diyos upang tayo ay gabayan.
Pagsubok lang an lahat na ito, at alam natin na hindi tayo bibigayn nga ganitong pagsubok nga Diyos kung hindi natin ito kaya...
No comments:
Post a Comment