pa-uwi palang ako nung may tumwaga sa cellphone ko, ring ito ng ring na di ko makuha dahil nasa ilalim ng bag ko. nung naabot ko na, yung kapatid ko pala yung tumatawag. hinintay ko ulit yung call niya pero after nung last missed call di na siya tumawag. di ko nalang pinansin dahil baka my ginawa pa at di na ulit tumawag. 

dumating na ako sa bahay ng bigla akong naka-kita ng tao sa loob ng bahay, dali-dali kong kinuha yung pamalo at sabay sigaw "HOI, SINO KA?!" nag bigalang nag laho ito pag-pasok ko sa pintuan. 

kinilabutan ako ng labis at biglang nag ring ulit yung cellphone ko. sinagot ko agad ng "teh, anu ba? ginulat mo naman ako eh. bakit ka ba tawag ng tawag eh pwede naman sa text nalang." 

paiyak na sinagot ng kapatid ko yung tanong ko, sabi niya "lokaret ka din pala, nag-aalala kami para sayo. di mo ba alam na naacidente yung best friend mo?"

bigla akong napa upo sa sahig, bumuhos yung luha sa mga mata ko at doon ko nakita yung picture nga matalik kong kaibigan. di ko man lang siya naka usap, sabi ko sa kapatid ko "wag na wag kang mag bibiro ng ganyan, sisipain kita!"

"anu ka ba? bat kita lolokohin eh nasa news ko nalaman" sabi naman ng ate ko.

from that moment, doon ko lang na realize na ang oras ng isang tao ay napa ka importante. kahit man 15 minuets lang malaking bagay na yung para sa kanila. 

nakapag paalam na ako sa kanya ngunit masakit parin tangapin na yung taoon minahal mo ay wala na sa piling mo.

masaya na siya sa langit, tangap ko na di yun. mag kikita nalang kami sa iba pang panahon. 

Strangers, Again

 pipay

 

I saw a video today, its about a couple who feel in love with each other. then time came one of them grew apart, unfortunately they came back from where they have started, strangers again. the ironic things in love is when you finally found the person for you everything change. 

In the video the director Philip Wang states that there are stages in a relationship. those stages defy the possibilities of what will happen next, what are the odds, and what will be the outcome of your relationship. taking the next step is not a joke, you must be prepared mentally and most of all emotionally.

Stage 01 (The Meeting) <---- its when we finally found the one person that completes us, for me my one and only penguin. we make it a point that when its the right time to make a move, we show that person what we are capable of. thru thick and thin we find ways to let them know we are always there for them, we make them laugh, we lend them a hand when they feel alone. in my case, i gave him half of me.

Stage 02 (The Chase) <---- this is the stage when we find what makes our partners laugh, what scares them, what makes them cry, or even what makes them giggle. other people think that if u find your other half then that's enough, mind you you'll regret everything if you never gave that person on hell of happy memory. others think material things will do the job, but nope. you'll just end up packing loads of boxes of small knock knacks. a lot of love will do the trick.

Stage 03 (Honeymoon) <---- this is the time when the both of you finally became a couple, planning the future together, hoping for the best. 

Stage 04 (Comfortable) <---- this part is when it'll get messy. its the part when the both of you realized that nothings changing, but soon everything is different. this stage is when you cant stop arguing with each other, complaining of the small mistakes, hurting each other deeply. what i hate most in this stage is when you'll never know that word hurt, then eventually the both of you decided that its time to end things. 

those were the stages stated in the video, for those who are reading this blog try to watch the video. it'll all make sense because after stage 04 that's the time when the both of you will decide if you're ready for the next level. if you can fix what problems you have and find ways to compromise with each other, then that's the time to take the next step. Marriage comes next, marrying the person you love is one of the most rewarding gift a person can have. love has always been guiding us for the life we hold.

have fun watching... =)   

Smile :)
 pipay

It was amazing to finally realize that i utter the word "MOVED ON" freely. funny thou, but i saw something in me that made me realize that we were never really cut out in this kind of relationship. that kind of mutual attraction is not enough for love to last. 

hoping to see you smile was my sign to let you go. its not any other smile, its has a meaning to me. its like seeing u for the fist time, holding your hand when we finally talked, making every second last because it might end as soon as we part. its the smile when we first met. how i wished we could go back, how i wished i could change everything for you. maybe you've  change your mind and stayed.

when i saw you yesterday, that was the time i promised to myself that i have to let you go, God gave me another chance to take a leap of faith and move on. your a good person, any woman would give everything as long as they get to know you first, because i would. i dedicate this blog to the one person that i've loved long ago, this is my last blog about you because its time for  my heart to  move on and my mind to forget you. i'll pray to the Lord above to give u a woman that will make you happy... 

seeing you smile is the sign that its time for  me to say goodbye...

what i see...

when i have nothing to do, i take shots of common things around me and make them look even more interesting... here are sample of my shots taken from a construction site that i was working for. 

ROCKS

this shot was taken from a pile of rocks 

that was excavated from the lot. 

above it was planks of wood, 

the holes projected the light 

at the center of the rocks.  

 

DEBRIS

this shot was taken from

small rocks and peaces of chopped wood

that was used for the scaffolding.

COCO LUMBER

as you can see, half of it was torn apart,

but it is still used to hold the forms of the beams.

USED NAILS

more of this nails are used and recycled. 

ZIPPER

this shot was taken from the zipper of my folder.

SKULL

this  shot was taken from a cellphone keychain.

the chain was designed from the mask of the

character in the anime "Bleach"

BOYSEN

this shot was taken at the room of 

a residence in V&G Subdivision .

an upside down Boysen can laying

above a pile of rocks.

Photos of:

Ember's Photography

and 

Uniquely Sgarffito

katolikong dilat...

Ngayong Simana Santa, marami sa ataing mga pinoy ang may kanya kanayang panata. ang iba ay nagpa-papako sa krus katulad ni Jesus Christ, ang iba namana ay nag Bisita Iglesia, meron din nag novena. at yung walang sasakayan katulad ko, eh nag-mumukmok sa bahay at mag-dadasal nalang mag-isa.

namatay si Jesus para sa mga kasalanan ng tao, itinuring siyang sinungaling nga mga tao noon dahil sa mali nilang paniniwala. the people before were blinded by reality, kaya siguro nila na condemn si Jesus because mas pinaniwalaan nila yung mga kasinungalingan ng iba. pero di ito naging hadlang upang maipamulat ng mga Apostles ni Jesus na dapat tayo mag repent at ibinuwis ni Jesus ang kanayang buhay para sa atin. ganun niya tayo kamahal.

 

simula nung bata pa ako, sa tuwing Holy Week my game plan kami ng family ko. yung paborito kong gawin noon tuwing Holy Week eh mag Bisita Iglesia, pupunta kami sa seven na simbahan at doon may aalaya ng prayers. 

enjoy ako sa ganitong settings dahil umiikot kami sa ibat ibang simbahan sa aming lugar. minsan umaabot pa kami sa Palo, doon matatagpuan ang simbahan ng Archbishop. makakakita ka ng mga tao na nag papasan ng krus, ang iba naman ay nag-lalakad ng naka paa papuntang simbahan. at ang iba ay gumagamit ng lubid at hinahampas ang kanilang likod.

sa dinami dami nating paniniwala, ang Holy Week ang siyang pinaka mahiwaga ko sa lahat. dahil hindi araw-araw na pwede tayo mag pinetensya, o di kaay mag pasan ng krus. katulad nga ina ko, deboto siya sa simbahang katoliko, tinuturo niya sa amin na ang pag pinetensya ay isa din paraaan para mapakita natin sa Diyos na pinag sisisihan natin ang ating mga kasalanan. pero huwag naman tayo ma carried ayaw, what i mean is that kung di nating kaya mag papako sa krus eh pwede naman tayo mag lakad nalang nga walang tsinelas papuntang simbahan. as long as we are sincere with asking forgiveness for our sins, eventually papatawarin tayo nga Diyos. 

bukod  pa dito, huwag natin kalimutan na pasalamatan si Jesus Christ dahil inalay niya ang kanyang buhay para sa atin. kung kaya niya ito, dpata kahit konting oras mag alay naman din tayo para sa kanya. huwag tayong maging katolikong dilat na kutulad ng ibang tao na pakitang tao na mabuti pero napaka sama nmn ng ugali. 

Have a Blesses Holy Week... =)

nawala ang antok...

-muling nasakatn ang puso ko-

Minsan nung mga bata palang tayo, tinanong kita kung mahal mo ako. Ang sabi mo, “Oo, pero my nahanap na akong iba.” Nasaktan ako ng labis, pero di ito nagging rason para kalimutan ko yung nararamdaman ko para sayo. 

Dumaan ang panahon at bigla nalang nawala yung communication natin, gayun paman umaasa parin ako na mag bago yung dinarama ng puso mo.

Isang araw, bigla nalang nag email ka saken. Then I added you up on YM para makapag-chat tayo. Doon ko nalaman na nasa ibang bansa ka  na pala, nag babakasakaling makahanap nga magandang buhay. nalaman ko na hiwalay ka na sa previews mong relationship, and may natitipuhan kang iba. Out of the blue, pabiro kitang tinanong kung di parin ba nag babago yung feelings mo para saken. I was expecting too much and then “BANG!” ayun sapul nanaman, sabi mo “you’re like a sister to me”. Sapul na sapul sa puso ko, parang sinaksak ako ng balisong and direct hit pa sa center ng heart ko.

Nung mga oras na yung, doon ko na realize na ayaw ko nang umasa pa. sobra akong nasakatan. Kaya sa tuwing makikita kita, iniiwasan kita, kung sa chat after 5 replies offline na ako or invi. Then one day, nag msg ka sa ym ko, sabi ko busy ako. The out of the blue “I LOVE YOU” was the last 3 words I read.

Tingin mo ba magiging masaya ako? And that I would jump up and down of joy and happiness because after 9 years of friendship ngayun mo lang inamin saken? O di kaya mag papamisa ako dahil sawakas nag bago na yung tibok nga puso mo?

Sadly, hindi.

Mas nasakatan pa ako, dahil alam kong babawiin mo ito. 

I was right…

Di na dapat akong umasa sayo, dahil saying lang yung feelings ko… 

I love you as a friend, I think that’s enough love for you…

<------ please dont pull me down

minsan ko lang inasam na umasenso naman ang buhay ko, kumita ng pera para mabuhay. aaminin ko, umiiral minsan yung ugali kong "crab mentality" pero nasa lugar naman. di ko pinabayaan yung pag aaral ko, natapos ko on time ate naka graduate ako ng isang napaka-gandang kurso. kaso lang, takot ako mag take nga board exam dahil sa wala akong confidence na e-pasa ito. stupid man yung reason ko pero dapat ko parin panindigan kung anu mn an natapos ko, yan ang tunay na pinoy "Walang Inuurungan". 

kaso lang, kulang ako sa puhunan para makapag review, ayaw ko namang umasa sa magulang ko nga sobra kasi they tend to expect to much. i dont want them to be disappointed. kaya gumawa ako ng paraan upang makapag-ipon, at eto nag babakasakali na matangap ng isang firm sa Cebu para makapag trabaho ako. kahit 6 months okay lang, pwede na yung para makapag ipon. alam ko na tutlungan ako ni Lord, pasaway mn ako pero i always have faith in him... ika ng "only God  knows" siya na ang bahala saken.

yung pinuputok lang ng butchi ko ngayon eh yung kapatid kong nakakatanda, lama niya kung anu yung palno ko sa buhay. alam niya na nag-apply ako para matustusan ko yung review ko, sa umpisa sinuportahan niya ako. pero ngayon, nag bago nanaman yung utak niya, yung masakit pa nito eh ipina mumuka pa niya saken na tapusin ko dw muna yung O.J.T. ko. tapos na ako dun, paralang nag extend ako ngayon para mag bigay panahon dun sa hinihintay kong trabaho sa Cebu. doon ko nakita, its like she doesn't want me to succeed, di ko naman kailangn yung pera niya, at mas lalo na ayaw kong utangin niya yung pondo sa review ko. alam ko kasi na balang araw, ipa-mumuka niya ito saken. 

ayaw kong tumunganga lang sa sulok at maging palamunin. gusto ko kahit konti may mabahagi naman ako sa pamilya ko. maibalik ko sa kanila yung hirap na dinaanan nila nung pinag-aral nila ako. Lord, ikaw na ang bahala saken. 

sino nga ba ako?

minsan sa buhay nga tao, di natin maiwasan ang magkaroon ng regrets. di nga naman tayo perpekto, ngunit minsan inaasam natin ang buhay ng iba kaysa sa buhay nating tinataglay. 

noong bata pa ako, every summer umuuwi kami sa Cebu kasama ko yung Papa at Mama ko. habang andun ako, lagi kong kasama yung isa kong pinsan na babae, at umpisa noon sa tuwing umuuwi ako there wasn't a dull moment with her. my isa pa akong pinsan, lalake naman siya. yung dalawa kong kapatid na babae lagi siyang kaaway, lagi siyang pianapaalis, dahil daw walang manners and animoy sutil. pero that never stopped me from making my summer enjoyable. 

soon after each one of us grew up, made friends at naging masaya na hindi sila kasama. nung namatay yung Lolo ko doon na nag-bago ang lahat. may arguments na regarding sa mana, sino ang makaka-kuha ng pera at sino ang wala. then that was the start when our lives grew distant apart. buti nalang yung pinsan kong babae my future na siya, matalino yun eh at maganda pa, di niya sinayang yung opportunity niya. pero yung isa kong pinsan na lalake, sayang pero ayun nawalan ng direksyon sa buhay. gumamit ng kung anu-anong bawal, inaway pa yung nag-mamalasakit. ang masakit pa dito eh, ayun kinunsinte pa ng magulang. wala na tayong magagawa, sadyang ganun talaga ang buhay. kung mag papatalo ka eh talunan ka, pero kung kaya mong lumaban aasenso ka. 

ngayon, tinatahak ko na yung landas na kinatatakutan ko, alam ko na di ako papabayaan ni Lord at kakayanin ko ang lahat para maka-angat naman kahit konte. sana ganun din yung iba ko pang pinsan...

Mr. Past

isang araw, habang nag update ako ng facebook ko. nalaman ko na ikinasal na yung EX na boy friend ko, unexpected on my part kasi di ko akalain na kasal na siya. sa totoo lang, i felt down kasi masaya na din siya sa piling nga mahal niya. 

nag send ako nga message sa iba kong kaibigan, naging masama pa yung reaction ko sa kanila kasi akala nila na di pa ako naka move on. haller, its been 5 years already and i'm way past that issue. ako pa tuloy yung nasaktan, pero thats not the issue ngayon. 

my kaibigan ako, tinanong niya ako about how to "move on", well the adult thing to say to kid is "love first yourself before you love others" simple lang yung sagot ko pero ang hirap sundin. sa totoo lang, di naman tayo ganitong masaktan kung nag mahal tayo ng sobra. oo aaminin ko naniniwala ako sa saying na "if you love someone set them free, if they come back then your meant for each other", pero nung pinakawalan mo siya at naka tagpo ka ng iba at minahal mo siya eh para naring minahal mo na yung sarili mo. kasi ginusto mong maging masaya diba, pero what if masaya ka na at bumalik pa si "Mr. and Ms. Past" anung gagawin mo? 

again, the adult thing to do is ask first yourself this two questions.

"mahal mo ba siya?"

"mahal mo pa ba siya?"

kung kaya mo yan sagutin without regrets then be with the one you love, we can choose who we want to love and how to be happy. kung tutuusin, yung "Mr. and Ms. Past" natin yun yung una nating minahal bago dumating si "Mr. and Ms. Right" as long as  happy ka na, then dont hesitate to fight for love. pwera nalang kung takot kang ipag laban yang nadarama mo, eh di sadyang duwag kang mag mahal.

ako, ilang beses na akong nasakatan, ilang beses na akong naloko, pero di ako takot mag mahal. kasi alam ko na may mag mamahal din saken na katulad ng pag mamahal ko. 

masaya nga ako para sa "Mr. Past" ko, dahil natagpuan ko na si "Mr. Right". 

|keep loving|   

mahirap nga tlga...

nag mahal ka na ba?

yung tipong buong puso't kaluluwa ay kulang pa para maparamdam mo sa kanya nga mahal na mahal mo siya?

ano nangyari nung inamin mo yung nararamdaman mo?

wala db? yung masaklap pa eh "little sister" lang yung turing niya sayo. masakit man tangapin, pero sabi nga nila "masakit talaga mag-mahal." kulang pa yung pag-mamahal ko, oh sadyang di kami itinadhana. 

inamin ko sayo na mahal kta, pero meron ka nang iba, at ngyn nasasaktan ka dahil sa kanya... kung ako nalang sana, di kita sasaktan tulad niya. mahal kita nga labis pa sa buhay ko, ikaw lang yung unang nag patawa saken. pero sadya di tlga tayo para sa isat isa... sana maging masaya ka na, di kita kayang makita na nasasaktan. 

alam ko na kulang pa ang meron ako, so I've moved on...

(pero ang hirap)

bukod pa sa asong cute

minsan annoying yung aso ko na si chiky, laging tumatahol pero wala namang tao. minsan bigla kang tatalunan habang taimtim yung pag blog mo, yung tipong galing sa puso yung sinusulat mo then BANG! nasa monitor na yung laway ng aso mo. misan tinanong ako nga tatay ko, "Pipay, aso ba yan si chiky? para kasing kangaroo kung makatalon." natawa nalang ako. gayun paman, mahal ko si chiky kahit weird siya, weird din kasi ako kaya nakaka-relate ako sa katangahan niya...

isang gabi, habang nasa wonder land na yung isisp ko "tulog na" bigla akong nagising, nakita ko nalang yung mukha ni ni chiky na nakaharap saken. tapos bigla nalang ako hinalikan. ayun, nawala antok ko. life size alarm clock ko din siya, tatalunana niya ako pag 6am na dahil yung laruan niya na buto nilalagay ko sa tuktok nga bookshelf, yung la kasi ang di niya maabot. 

ngayon eto nanaman kami, inaaway ako ni chiky,... ang cute niya...

bakit nga ba ganun?

idea: street children

query: bakit parami sila nga parami?

doubts: may magagawa pa ba tayo?

ganito kasi yung, habang pa uwi ako sa bahay, my lumapit saken na bata, humuhungi siya ng "piso". di naman ako maramot na tao, pero binanga niya ako. yung tipong pick pocket na style, ayung tuloy napa sigaw ako. 

kung titingnan niya yung scenario, over reacting ako. i admit i was a bit harsh to the kid, pero maraming beses na akong nanakawan. highschool ako, cellphone yung nwala saken, sunod nmn pera... kahit nga nahulugan ako ng wallet alam ko na di na ito mababalik saken, ganito ako mag react.

first year college ako, i promised to myself na di na ako tatanga-tanga, at babantayan ko na yung gamit ko, pero la effect... mismo tinuring kong kaibigan an nag nakaw saken. at nung nalaman niya na nawalan ako, nag offer pa siya saken na pa-uutangin dw niya dw ako... ironic no, yung ninakaw saken na pera aypinautang pa saken... buhay nga naman...

hindi ako mapag-husgang tao, minsan nga pinaniniwalaan ko yung mga kasinungalingan ng iba. pero minsan sadyang masasabi mo sa sarili mo na TAMA NA! sawa na ako sa mga lies, ako na nga tong ginagamit gagaguhin parin nila ako...

sana naman ohh, masulusyonan na itong street children, kasi sa dinami-daming krimen na nangyayari sa mundo and mga bata ang unang naapektohan. sila din ang ginagamit upang gumawa ng karahasan ang ibang masasamang nilalang. sana bukod lang sa pangako, matupad naman kahit konti ang pag alaga sa kabataan pilipino...

sila ang kinabukasan ng ating bansa...

sana nga...

Nag lakad nab a kayo sa daan na walang pangamba nab aka may mag-holdup sa inyo? O mag drive na confident na hindi e-car nap yung sasakyan niyo? Di kaya, nasubukan nab a ninyong umalis at iwan ang bahay niyo na walang tao dahil wala naman mag tatangka mag akyat-bahay?

Simple la ang buhay natin, kahit gano tayo ka yaman o singhirap ng daga wala tayong karapatan manakit o mag nakaw sa kapwa natin.

For the past 23 years, I’ve been living in a small twon in Leyte. Tacloban City was a proud city during the Marcos era. After his death, Tacloban became another city in the Philippines, living a simple life back to its normal state. My grandfather used to love this place. He has so many friends, allies and business partners. He invested on real estate and optical clinics, he roamed the whole Philippines and yet he invested more in this city. Unfortunately, he died only to find out that those investments weren’t enough for him to be happy.

The more we strive to become a better person, lagi tayong may natatapakan. Di man natin sinasadya, ngunit ang buhay ay para ding bola, minsan tayo ay nasa taas minsan diin tayo ay nasa baba.

Sana sa buhay na tinatahak ko ngayon di ko mararanasan ang manlinlang ng aking kapwa. Sana kahit gano man kahirap ang buhay ko sa hinaharap di ito maging rason para ako’y manakit at isumbat sa sarili ko na walang saysay ang lahat na aking pinag hirapan.

drama queen!!!

hahaha... I'm a one heck of a drama queen, nasaktan man noon pero in love paring ngayon. dont underestimate the love of a woman, lagi man kami nasasaktan, minamahal parin namin yung tao na tinitibok ng ng aming puso. 


pero honestly, naawa ako sa mga babae na sobrang mag-mahal. from the song Grenada by  Bruno Mars some people prefer to:

I’d catch a grenade for ya 

Throw my hand on a blade for ya 

I’d jump in front of a train for ya 

You know I'd do anything for ya 

pero kahit pa ipag-sigawan natin sa buong mundo na mahal natin ang isang nilalang, di ito sapat para tayo naman ang mahalin. siguro nga, bukod pa sa true love di natin ma-papantayan yung pag-ibig na di para saten. i read a quote from a website, this is how i deeply love someone. i cant express my feelings for him because he belongs to somebody else... 

The greatest pain 

that comes from love

is loving someone 

you can never have.

I'm happy to see him happy, but minsan inaasam ko parin na kahit sa panaginip man lang ay makapiling ko siya... =)

panaginip...

nag-karoon naba kayo ng isang panaginip na mula sa inyong nakaraan? yung tipong kilala niyo yung tao ngunit alam niyo na malabo mangyari na kayo ang magkasama. nung nagising kayo, pilit niyong bumalik sa pag tulog dahil mas gugustuhin niyo na makasama siya kahit sa panaginip lamang.


kagabi, mahimbing akong natutulog. wala akong iniisip na tao, problema, o kahit naman lang yung aso ko. masarap matulog lalo na pag malamig ang panahon, di mo na pala namalayan na umaga na. 


yung panaginip ko ay nag umpisa sa isang office, parang engineering office kasi puno ito ng mga bilog na lalagyan ng blue prints. may kasama akong lalake, hindi ko siya kilala ngunit nararamdaman ko na matalik kaming mag-kaibigan. we were even joking around, then bumukas yung pintuan ng isang office malapit sa pinag lalagyan ng blue prints. may lumabas na babae at tinawag ako, then she realized na hindi pala ako yung secretary. pagkatapos nakita niya yung babae at nag apologize saken. habang kausap ko yung kasama kong lalake nakita ko yung tao sa loob ng office, kilala ko siya at doon palang tumibok ng malakas ang puso ko. di ko akalain na sa panaginip ko doon ko siya makikita at makakasama. yung pangalan niya ay Luigi, tinawag niya ako at kinamusta di ko namalayan nag iba na yung setting ng panaginip ko. nanduon na kami sa isang bar, magkatabi at sweet. kinilig nga ako eh, pagka tapos noon eh muli kaming nag usap. tinanong niya ako "nag drugs ka ba?" natawa nga ako, dahil it was a very silly question. i never even attempt to take drugs, pero na hospital ako nung high school ako dahil uminom ako nga slimming pills, nag palpitate yung heart ko at nahirapan akong huminga. sinagot ko siya, sinabi ko na hindi ako nag drugs, pero na hospital ako noon dahil sa pills. from then on lumayo ako sa kanya, tapos yung arm ko naka higa sa table at yumuko ako. tapos the unexpected thing happen, nilapit niya yung mukha niya saken and he whispered to me na "ayaw ko nang maulit yun" then all of a sudden he kissed me, it was not an ordinary kiss that lasted a second but a kiss that you see in movies that melts your heart. i never wanted to wake up, because i felt the way he loved me, the way he cared for me, the sincerity of it all. 


that was my dream, my unforgettable dream...     

sweet serendipity

Serendipity o kung tawagin natin eh "tadhana". 


may kaibigan ako noon, she was one if those people who believes in fate. lagi niya akong pinag sasabihan na wag mag madali and that i should wait for love to come not the other way around. funny thing thou, she never married until now. 


kailangn pa ba natin hintayin ang lalake na para sa atin or maybe with some luck nandun lang pala siya sa tabi natin. nasaktan na ako noon, dinamdam ko yung sakit na dulot ng aking pag ka bigo. i can feel every inch of my heart break into peaces. naalala ko p noon, umakyat ako sa bundok at doon ko sinigaw yung galit ko sa mundo. di ko man ito masabi sa iba dahil di nila nararamdaman yung sakit sa puso ko.


buti nalang naka move on ako, ngunit mapag laro ang tadhana at muli akong nasaktan. simula noon, inisip ko nalang na bawat relasyon na aking pinasok ay laro lamang. ni minsan di ko ito sineryoso, at umabot na ako sa punto na kahit sarili ko ma lang ay di ko na nirespeto. 


nagalit ako sa mundo, sinbay ko ang aking puot sa ibang tao na nag mamalasakit saken. mas ginusto ko ang manahimik sa sulok, siguru nga kinarma na ako. ngunit gayun paman namulat parin ako sa katotohanan, at nalala ko na balang araw magiging masaya din ako...


balang araw.... 

-Bibinka-

"Filipino Rice Cake" 

Ang Bibinka ay gawa sa rice flour at coconut milk, maliban pa dito ay nilalagyan ito ng itlog at gatas. Sa panahon ng Pasko ito ang paboritong kainin ng mga Pinoy, especially tuwing Simbang Gabi. Ito ay isa sa mga traditional nga pagkaing Pinoy na nangalin sa mga Insik. 

-Suman at Manga-

"Filipino Rice Cake 02" 

Ang Suman ay gawa sa glutinous rice "pilit" na niluto sa coconut milk. kahit anung panahon pwede itong makain, masarap din na kapares ang hot chocolate "chokolate" at manga. Yung ama ko mas gusto niya na piniprito ito, kasi crunchy siya at mas malalasap mo yung tamis sa loob.  

~simpleng pagkaing pinoy~

I love dogs!!! kahit pa anung breed siya, basta aso my heart melts when i see them. simula pag ka bata tinuruuan na ako ng aking ama panu mag aruga sa mga aso. yung pinaka una kong aso ay isa siyang sitsu na nag ngangalang Pipoy, sumunod naman si Mikay na parehos din nga lahi. Grade 4 ako nung nirigalo sakin ng ama ko si Pipoy, isa siyang lalake at yung panaglan niya ay opposite sa panaglan ko na Pipay. 

napakarami kong masasayang alaala sa kanya, not only does he guard our home but his a very loyal dog. isang araw, nakalimutan ng kapatid ko na e-lock yung pintuan namen, dahil dun tumatahol ng malakas si Pipoy at dun lang namin nalaman na muntik na kaming mapasok ng mag nanakaw. sa tuwing uuwi ako ng gabi siya yung laging sumasalubong saken, tatahol siya ng malakas upang marinig ng kapatid ko, di na kalangan ng door bell dahil his bark is much louder. ngunit dahil rin naman sa panahon, namatay siya last year bago ako mag gradute sa college. matanda narin siya at expected na din namin na di na siya mag tatagal, ngunit kahit masakit hindi ko siya pinatulog. mas gusto ko pang makita na natural death kaysa sa gamot pa ang papatay.

smunod na aso ko ay si Mikay, she was also a puppy when she arrived. regalo siya ng brother-in-law ko, galing pa siya ng Iligan City. babae naman siya, buhay pa si Pipoy nung dumating siya. from then on they where playmates, my two best friends and my family. mahal ko silang dalawa and i was depressed when they died, especially Mikay dahil siya yung pinaka malambing. namatay siya bago kay Pipoy, heat stroke daw ang cause sabi nga vet. 

all dogs go to heaven naman diba, i know masaya na sila ngayon. 

yung aso na nasa larawan ay si Chiky, Japanese Spits siya. Christmas gift saken nga kasintahan ko. malambing din at super playful. i know that no other dog can replace Pipoy and Mikay but Chiky has her own way to make me smile. I love my dogs, and they are my family... :) 

buhay buhay...

habang nag papahinga ako sa bahay, pinapanood ko ang news sa tv. di ko akalian na my nagyari nanaman booming sa EDSA. ang casualties daw sa araw na ito ay umabot na sa lima ang namatay, malungkot itong balita para sa ating bansa. naawa ako sa mga pasahero ng bus, di nila alam na ito na pala ang huli nilang byahe sa buhay nila. 

habang tinutugis nga autoridad kung sino ang master mind sa krimen, di ko maiwasang mag isip na baka maging cold case files nanaman ang ganitong kaso. bakit ko iyon nasabi? dahil nung nakaraang taon my dalawang booming an naganap. iyon ang Valentines Day booming noong Feb. 14, 2005,at may iba pang pag bobomba nag naganap sa Central Mindanao pag katapo. doon nalaman natin kung ang Abu Sayaf nga ang nasa liko nito, pero wala din namang nangyari. enough na sa kanila na nalaman kung sino pero walang action na ginawa upang matugis ang grupo. 

ayon sa iba pang balita,tinutugis man nila kung sino ang dapat sisihin, ngunit di natin nakikita kung anu ang punot dulo nga ganitong kaharasan. bakit sa ibang bansa kahit pag plot naman lang plano nila eh agan nalalaman nga autoridad. bakit dito sa Pilipinas hihintayin pa natin my mamatay para lang tugisin ang my sala.

ayaw ko namang manisi ng ibang tao kc I have no rights to judge them, pero bakit humantong tayo sa ganitong problema. may ginagawa ba ang ating pangulo? may ginagawa ba ang mga nasa posisyon maliban lang sa pag nakaw ng pero ng bayan? may ginagawa ba kahit an hinalal nating barangay chairman kung my alam siyang krimen na nagaganap. 

ayaw kong manisi ng iba sa problema ng ating bayan, dahil tayo din naman ang may kasalanan. kinukunsinte natin ang kasalanan ng iba, di natin pinaparusahan kung sino ang may sala. 

Anu sa tingin niyo?

Simula pagka-bata akala ko ang buhay ay parang telenobela na laging may masayang wagas, ngunit ako'y nag kakamali. Di ko alam na sa pag dating nga panahon ako'y nasa tamang idad na, doon ko lang ma lalaman kung gano kahirap ang buhay sa hina-harap. 


Ipinanganak ako sa taong 1988, sa kasalukuyan ako ay 23 years old. Ka-graduate ko lang sa college, nag tapos ako ng Arkitektura. Gayun paman, kahit na my natapos man ako, napakahirap mag hanap ng trabaho kapag hindi ka pa lisensyado. Ngunit di ito hadlang sa aking mga pangarap, kahit simple lang an pananao ko sa buhay alam ko na magiging masaya ako. 


Binusog ako nga aking mga magulang sa pag-mamahal at pag-aaruga. Alam ko na kahit gano pa kahirap ang buhay, di ito rason upang manakit ka ng kapwa mo. Sa panahon natin ngayon, masakit man isipin na kahit kadugo mo siya pang papatay sayo. Kapag nabulag ka sa kayamanan at droga, ito ang punot dulo ng kasamaan kahit pa saang sulok ng mundo. 


Noon akala ko madali lang umiwas sa bisyo, ngunit ito din pala ang magiging sanhin nga pag bagsak ng ibang tao. Nasa-murang edad palang ako noon, bata pa at walang muwang. Ngunit sa pag daan ng panahon, namulat ako sa hubad na katotohanan. Di ko man inaasam, ngunit ito ang realidad ng buhay. Mapag laro ang tadhana, at tayo mismo ang may kakayahan upang ayusin ang anu mn problema na ating pinag daraanan. Nariyan an ating pamilya upang tayo ay suportahan, at ang puong my kapal. Huwag natin kalimutan na laging nariyan ang Diyos upang tayo ay gabayan. 


Pagsubok lang an lahat na ito, at alam natin na hindi tayo bibigayn nga ganitong pagsubok nga Diyos kung hindi natin ito kaya...